Amtoudi – parel in de Anti Atlas

Het is alweer een kilometer of 10 geleden dat we het laatste cowboy-stadje gepasseerd zijn als een dorpje aan de rechterkant opdoemt, aan de voet van de kale, grillige heuvels van de Anti Atlas. Amtoudi? Maar nee, we blijven op de lange, rechte hoofdweg, af en toe flink dalend om door droge rivierbeddingen te rijden, bij gebrek aan bruggen. De heuvels links en rechts blijven op ongeveer gelijke afstand en daar tussen is het droog, stoffig en plat. In de verte rijdt een man op een ezeltje en dat is het enige teken van leven dat we voorlopig zien. Ik vraag me net af hoe dit soort dorre, verlaten landschappen toch zo mooi kunnen zijn als we plotseling een bizar gelegen agadir op een heuvel voor ons zien opdoemen. Amtoudi. We zijn er.

Aankomst in Amtoudi

Wat in Amtoudi direct opvalt zijn de vele palmbomen en die geweldig gelegen agadir. Een agadir is een versterkte graanopslag, een fort waarin de voorraden van het dorp eeuwen geleden werden opgeslagen en veilig gehouden voor vijanden. Het pad er naartoe ziet er steil en smal uit en we vragen ons af of dit wel zo praktisch is met 2 kleine kinderen, maar voor nu zijn we vooral onder de indruk van het geweldige bouwwerk, daar hoog op die kale rots. En dan die palmbomen. Zo gaaf, zoals ze precies de loop van de rivier volgen. De rivier die compleet droog staat nu, maar waar blijkbaar wel soms water in stroomt, gezien het grote aantal palmbomen.

Ons thuis in Amtoudi

We stoppen de auto en bellen eerst Abdou, van wie we het telefoonnummer hebben gekregen en die we zouden bellen zodra we in Amtoudi zijn. Gelukkig is er meteen bereik. En contact. Of we naar zijn auberge willen rijden, ergens halverwege het dorp. Erg moeilijk is het niet te vinden, er is eigenlijk maar 1 weg. Als we Abdou ontmoeten worden we gauw wegwijs gemaakt in Amtoudi en we worden aan de andere kant van de rivier terug gestuurd in de richting van de agadir. Daar worden we door Abdou’s dochter opgewacht, die ons meeneemt naar het gaafste huis van heel het dorp. Een gerenoveerde berberwoning pal aan de voet van de heuvel met de agadir. Wat een plaatje! Dit is ons thuis voor de komende 2 nachten.

Eerste avond in Amtoudi

In het late namiddaglicht lijkt Amtoudi een sprookje, met ons huis en de agadir als middelpunt daarvan. In de ondergaande zon loop ik met Vera nog een rondje en maken we kennis met de kinderen van het dorp, net achter het kleine schooltje. Ze spelen samen wat, verstaan geen woord van elkaar, maar dat is ook helemaal niet nodig om te elastieken en om de beurt liedjes te zingen. Als de zon echt onder gaat is het snel donker en koelt het flink af zo in de winter. Verwarming is er hier niet, en ook de wereld van wifi en tv lijkt ver weg. We liggen er dus vroeg in. Onder maar liefst 5 dekens elk.

Amtoudi in het laatste uurtje zonlicht van de dag

Amtoudi verkennen

De volgende ochtend warmt een stralend zonnetje alles gauw op. Als we om half 10 afdalen naar de rivier zien we onze gids voor vandaag met zijn ezeltje klaar staan. We willen de rivier volgen tot de bron, een paar kilometer verderop en dat is voor kinderbeetjes best een pittige wandeling. Zeker omdat je regelmatig over grote keien in de rivier loopt. Daarom zijn de ezeltjes van Amtoudi een uitkomst. Normaal gesproken worden ze voornamelijk gebruikt om luie toeristen naar de agadir te brengen, maar in dit geval is het een uitkomst voor ons uitstapje van vandaag.

Vera is meteen verliefd op “haar” ezeltje, maar Rosalie kijkt behoorlijk benepen de eerste minuten. Geleidelijk wordt ze enthousiaster en in optocht lopen we door de prachtige oase die Amtoudi is. Nu eens lopen we door de rivier, dan weer door palmbossen, maar links en rechts blijven de indrukwekkende rotswanden hoog oprijzen. Net buiten Amtoudi zien we een tweede bouwwerk hoog op een puntige heuvel. Het oude fort. Nu we het dorp verlaten hebben zijn we alleen in de prachtige natuur en het is echt genieten, zeker zo met het winterzonnetje, dat alles een gouden glans geeft. Veel te snel naderen we de bron, waar ons eerst nog een klim van enkele tientallen meters wacht.

Hier moet het ezeltje achter blijven en gaat Rosalie in de draagzak, terwijl Vera door onze gids omhoog geholpen wordt. We passeren een waterval en komen dan bij een aantal flinke plassen. Hier kan je ’s zomers vast heerlijk zwemmen, tussen de visjes in het kristalheldere water. Nu is dat net wat te fris, maar met blote voeten in het water je couscoussalade eten is ook niet verkeerd. Wat een heerlijke plek is dit. Een uurtje later gaan we met tegenzin terug richting Amtoudi, waar we de rest van de middag in het zonnetje voor ons huis doorbrengen. ’s Avonds eten we heerlijk bij de beheerder van de auberge thuis. We worden in zijn gastenkamer ontvangen, want in de auberge vindt hij ’t te koud voor de kinderen. We eten een heerlijke tagine.

Wie naar Amtoudi komt moet zeker de tocht naar de bron maken

De agadir van Amtoudi

Na opnieuw een koude nacht en even gezellig samen opwarmen bij het ontbijt in de keuken stappen we weer een stralend zonnetje tegemoet. Zo’n 100 meter verderop begint, verscholen tussen wat struiken, het pad omhoog naar de agadir van Amtoudi. Twee mannen gekleed in djellaba en voorzien van tulband zitten zich bij het begin van het pad op te warmen in de ochtendzon. Eén van hen loopt met ons mee omhoog, tussen de laatste paar huisjes door, tot het pad echt steil begint te stijgen en begroeiing al gauw schaarser wordt. Omdat Rosalie niet in staat is op dit pad te lopen gaat ze in de draagzak, maar Vera stapt dapper zelf omhoog. Na een minuut of 10 nemen we even pauze en als we ons omdraaien zakt onze mond open. Wat een uitzicht. Fenomenaal. De groene oase van Amtoudi, met haar bruine en roze-achtige, eenvoudige huizen en daarachter de kale, geribbelde rotsen voor een blauwe lucht, waar een paar voorzichtige wolken in drijven.

Je zou hier zo uren blijven staan kijken, maar we willen graag vanmiddag nog verder reizen en dus klimmen we door. In minder dan een half uur bereiken we Amtoudi’s schitterende agadir en achteraf vielen die steile, rotsachtige ezelpaadjes reuze mee. Onze gids laat ons het ingenieuze systeem van sloten zien, waarachter graan en etenswaren opslagen waren, zonder een sleutel nodig te hebben. Ook zijn er op verschillende plekken in de agadir nog rotstekeningen te zien en zijn de rijen bijenhuizen en het systeem om op deze hooggelegen, droge plek water te bewaren bijzonder indrukwekkend. We lopen gebukt door aardedonkere gangen, kijken binnen in het minuscule museumpje waar gebruiksvoorwerpen van de berbers uit die tijd te zien zijn en lopen een klein uurtje later weer naar beneden. Onze gids hebben we elk 30 Dirham betaald, nog geen 3 euro.

De agadir van Amtoudi

Amtoudi praktisch

Na 2 nachten verlaten wij Amtoudi weer en dit is ook de tijd die ik je zou willen adviseren om hier door te brengen. Langer kan altijd, je kunt hier heerlijk onthaasten, maar je hebt minimaal 1 hele dag nodig om zowel de kloof en de bronnen als de agadir te zien.

Er is geen openbaar vervoer naar Amtoudi, dus je zult een taxi moeten regelen vanaf het dichtstbijzijnde grotere dorp (Aday) op 15 kilometer of met een huurauto moeten komen.

Accommodatie vooraf boeken is momenteel niet nodig in Amtoudi. Er komen amper toeristen en er zijn best wel wat auberges en homestays in het dorp. Mocht het onverhoopt druk zijn dan zullen ze je hier zeker niet buiten laten staan en is er altijd wel wat te regelen. Onze eigen Maison Berbère was absoluut een fijne plek, zeker voor de winter, op de zonnige zuidkant van de heuvel met de agadir. Er kunnen hier maximaal 8 personen overnachten en er zijn 2 badkamers en een eigen keuken. Houd in de winter rekening met kou in de nachten, er is hier geen verwarming. Mocht je graag een vergelijkbare, charmante accommodatie vooraf willen reserveren, dan is dit historische guesthouse op een nóg fotogenieker plekje gelegen! Voor wie met een camper rondreist in Marokko is er een camping direct vooraan in Amtoudi

Stroom is inmiddels in dit deel van de Anti Atlas aangekomen, maar wifi vind je hier nog niet. Verwacht verder ook weinig luxe, maar de schitterende omgeving maakt alles goed.

In Amtoudi is ook genoeg te beleven voor kinderen

Ben je op reis met kinderen? Dan is het een idee om de tocht naar de bron en naar de agadir op een ezeltje te maken. Die laatste tocht is wel erg steil en de kinderen moeten oud genoeg zijn om zich goed vast te houden (toch minimaal 6 jaar)! Onze oudste van 4 liep echter zonder al te veel moeite zelf naar boven. Een ezeltje met begeleider kost voor een dagdeel (over tijd wordt hier niet moeilijk gedaan) 150 Dirham, net iets minder dan 15 euro.

Eten kan je hier prima en goedkoop in één van de auberges of homestays doen. Je zult een heerlijke tagine of couscous voorgezet krijgen, vegetarisch of met vlees naar keus. Zelf koken was in onze accommodatie ook een optie. Neem dan wel je eten mee, want echte winkels zijn er niet in Amtoudi. Brood en eieren kan je wel krijgen bij het simpele winkeltje vooraan in het dorp.

Wij bezochten Amtoudi op een rondreis door de Anti Atlas, waarbij ons vertrekpunt Agadir was. Je zou Amtoudi ook heel goed met andere plaatsen kunnen combineren en aan een andere route door Marokko kunnen toevoegen, bijvoorbeeld een rondreis vanuit Marrakesh. En combineer je de Anti Atlas graag met de hoge Atlas, dan kun je eens kijken naar mijn aparte blog over routes door de Atlas.

Ga naar al mijn Afrika blogs, of kies een andere bestemming »